روايه أباطرة العشق |نرمين جمال

﴿بسم الله الرحمن الرحيم﴾
البارت السابع عشر من روايه أباطرة العشق## فى المساء فى قصر البديري فى المخزن
نواره كانت قاعده بتقرا فى كتاب الله عز وجل ومره واحده باب المخزن بدأ يتفتح براحه نواره خافت بس انصدمت لما لقت شيماء هى اللى فتحت الباب ودخلت وكانت مخطيا وشها مكنش باين
نواره باستغراب:انتى بتعملى اى هنا فى وقت متأخر زى ده
شيماء برجاء:عايزة أفهم منك حاجه
نواره:عايزة تفهمى لي فاهر كده
شيماء:فعلا عايزة اعرف اى اللى حصل
نواره كانت لسه هترفض
شيماء برجاء: ارجوكى قوليلى هو لي كده عشان مندمش لو سابتو
نواره:اى؟!!!هتسبيه !!!!!!
شيماء بخيبه امل:الحياه مع فاهر مستحيل وانا لحد دلوقتي معرفش لي بيعمل معايا كده ونبى تقوليلى اى اللى حصل ولي بيكرهك كده ولي حولتى تموتينى ارجوكى قوليلى
شيماء لقت انه مفيش فايده قامت وكانت لسه هتمشى
نواره: الحكايه بدأت من اول ما اميره دخلت العيله
شيماء رجعت اقعدت جنبها تانى
شيماء:اميره مين
نواره بصتله باستغراب:هو انتى متعرفيش مين اميره ولا انا مين حتى
شيماء:لا انا فعلا لحد دلوقتي معرفش انتى اى علاقتك ب فاهر
نواره بوجع:انا امه
شيماء بصدمه:اى امها ازاى ولي بيعمل معاكى كده
نواره بوجع: عنده حقىط يعمل كده
شيماء:هو اى اللى حصل ومين اميره دى
نواره:قبل متعرفى حاجه لازم تعرفى العيله عشان تفهمى
شيماء:انا اعرف فاهر واخواته كلهم
نواره:بس هما مش كلهم اخوات
شيماء:نعم ازاى
نواره:انا هقولك بصى عيله البديرى كبيرها عبدالرحمن صاحب اطيب قلب وهو الوحيد اللى مصدق انى بريئه
شيماء بعدم فهم:طيب لي مقالش لفاهر وللباقى الحقيقه وانك بريئه
نواره:دول بيصدقوا بالدليل بس وللاسف مفيش دليل المهم عبد الرحمن عنده والدين احمد ومحمد ربنا يرحمهم
شيماء:يارب
نواره:انا اتجوزت احمد وعشت معه احلى ايام فى عمرى كنت عايشه فى جنه خلفت فاهر واليأس وفريده
شيماء:فريده مين مفيش ولا بنت فى العيله
نواره بوجع وحرقه قلب:بنتى مفقوده من وهى عندها ست سنين
شيماء:اى
نواره:ومحمد اتجوز خلود ربنا يرحمهم وخلف منها مصعب ويامن ربنا افتكر خلود بدرى اوى ومصعب ويامن كانوا صغار اوى واقنعنا محمد أنه يتجوز وبعد صعوبه وافق واتجوز منه لله اميره بسببها الحياه خربت فى العيله اتجوزت شهر واحد وفى الشهر ده كل الحياه اتغيرت
شيماء:ازاى احكيلى بالتفاصيل
نواره :الحكايه بدأت بعد ما محمد اتجوز اميره باسبوع
Flash
من خمستاشر سنه فى قصر البديري
صباح يوم جديد فى اوضه احمد البديرى
نواره:احمد
احمد:ايوى يا روحى
نواره:الهدوم جاهزه أهى انا هروح اشوف الولاد
احمد:ماشى بس متتاخريش
نواره:ماشى
نواره طلعت من الأوضه وهى نازلها قابله محمد على السلم
محمد: صباح الخير
نواره: صباح النور عامل اى دلوقتي
محمد: الحمد لله
نواره:مرتاح مع العروسه الجديده
محمد:انا حاسس ان إللى بعملوا ده غلط
نواره:لي بس
محمد:حاسس انى بخون خلود
نواره:محمد انت عملت كده عشان خاطر مصعب ويامن وبطل تفكر في الموضوع كتير عشان متتعبش
محمد:هحاول اعمل كده
نواره:ده احسن حل المهم مصعب ويامن فين
محمد:تحت مع فاهر واليأس وفريده
نواره:ماشي انا هنزل اشوفهم
محمد:ماشى
نواره نزلت لقت الولاد قاعدين فى أحد الاوض ولسه هتدخل سمعت اميره اللى محمد اتجوزها بتتكلم مع مصعب ووقفت تسمع الحوار
من الداخل
مصعب:انتى مين فين ماما خوخه
اميره بصوت عصبى:مفيش ماما خوخه بعد كده انا من هنا ورايح مامتك انت وهو فاهمين ولا اى
يامن:لاع انا عايز ماما خوخه مش انتى مفيش ماما غير خوخه
اميره:انا قولت اى من هنا ورايح مفيش ماما غيرى
يامن بصوت عالى وطفولى:لاع مفيس غير ماما خوخه
أميره اضيقت من طريقه كلامه:انت ولد قليل الادب ازاى تكلمنى كده
يامن:انتى وحشه انا مش هحبك
اميره:انا خليك تحبنى غصب عني
يامن أضيق منها وخبطتها بالدب فى وشها وهى اضيقت ورفعت أيدها عشان تضربه نواره لحقتها ومسكت أيدها
نواره:ده طفل صغير اتكلمى معه براحه وبلاش ترفعى ايدك عليه عشان مكسرهلكيش فهمتى وبعدين سابت أيدها
يامن حضن نواره:دى وحشه انا عايز ماما خوخه مليش دعوه بس
نواره نزلت لمستواه:طيب ماما نون موجوده انفع ولا اى
يامن:اها تنفعى
نواره:طيب يالا نروح نلعب
مصعب:اها يالا
كلهم طلعوا مفضلش غير اميره اللى كانت واقفه بتبصلهم بقرف وبعد مطلعوا
اميره:بكره نشوف انا هعمل فيكم اى
وبعدين طلعت تدور على محمد لقتوا لسه هيركب عربيته
أميره:محمد استنا
محمد نزل تانى:خير
اميره:انت رايح فين
محمد:وانتى مالك انتى رايح فين ولا مش رايح متتدخليش فى إللى ملكيش فيه تمام عن اذنك
محمد ركب عربيته تانى وافتكر حاجه نزل تانى
اميره تحسبه هينزل يصالحها بس انصدمت لما شافته طنشها ودخل جوه
محمد دخل يدور على ولاده لقهم بيلعبوا مع نواره راح عندهم وندا عليهم
محمد بصلهم بسعاده وحضن كل واحد منهم وباس راسهم وباس راس فاهر واليأس وفريده بردو وقربهم من بعض
محمد:خلى بالكم من بعض خليكم دايما ايد واحده
احمد وعبد الرحمن جه وشافو اللى حصل
محمد كمل:خليكم دايما سند لبعض مفهوم
الاطفال فى صوت واحد:مفهوم
محمد:فريده انتى بنت مين
فريده بثقه وبصوت طفولى:انا بنت البديرى وقد اى تحدى ومستحيل حد يهزمنى وقد اى حاجه
محمد: خليكى دايما كده وانت يا فاهر
فاهر:ابن البديري قد اى تحدى مستحيل حد يكسبنى انا قد اى حاجه
محمد سألهم كلهم وكلهم نفس الاجابه
عبدالرحمن باستغراب:فى اى يا محمد
محمد قرب منه وحضنه جامد اوى زى ما يكون اخر مره هيحضنه فيها وبعدين بعد عنه وقرب من احمد وحضنه جامد وهمسله بحاجه وبعدين بعد عنه وبص لنواره:خلى بالك من نفس
نواره باستغراب:حاضر
محمد:عندى شغل دلوقتي هخلصه وارجع سلام عليكم
الجميع:عليكم السلام ورحمه الله وبركاته
محمد مشى واميره دخلت واقعدت معاهم وعدا خمس دقايق
عبدالرحمن بتعب:احمد يبنى
أحمد بقلق:فى اى يا بابا
عبدالرحمن:قوم بسرعه ي ابنى رجع محمد بسرعه يا ابنى بسرعه الله يخليك
احمد قام ولسه هيتطلع سمع صوت عالى بره كلهم طلعوا انصدموا لما لقوا الحرس شايلين محمد زى الجثه غرقانه دم
عبدالرحمن من الصدمة وقع على الأرض ونواره اقعدت جنبه من الصدمه والخدم خدوا الاطفال لجوا وأحمد قرب من اخوه اللى الحرس نزلوه
احمد بوجع:كان عارف أنه هيموت قالى قبل ميطلع أنه حاسس ان نهايته خلاص قربت قالى خلى بالك على العيله قالى خلى بالك على الأطفال كان حاسس قوم يا محمد انا وانت مبنكملش غير بعض محمد قوم يا محمد وبصوت عالي محمد قوم انت مموتش
عبدالرحمن بصدمه مش قادر يتكلم حاسس ان العالم وقف بيه وبصوت مرتعش:اى اللى حصل
أحد الحرس بحزن:محمد بيه ركب عربيته لوحده واحنا كنا ورائه ومره واحده العربيه انفجرت وللاسف ملحقنهوش وقبل ما يموت قالى اقول لاحمد بيه نفذ اللى قولتلك عليه
عبدالرحمن بانهيار:خسرت ابنى اها يا قلبى ابنى يا حبيب قلبي يا محمد اها يا قلبى ابنى يارب لي بس لي بس اها يا وجعه قلبى عليك يا ابنى اها أن لله وان اليه راجعون أن لله وان اليه راجعون يارب
احمد قام وطلب من الحرس يجهزو كلوا حاجه عشان دفن محمد وتم كل حاجه ومحمد أدفن
Back
نواره سكتت
شيماء مسحت دموعها:كملى سكتى لي
نواره:قومى امشى من هنا
شيماء باستغراب:لي
نواره:قومى امشى قبل متيجى
شيماء باستغراب:هى مين دى اللى هتيجى
نواره:قومى بسرعه من هنا هقولك بعدين هى مين بس قومى من هنا بسرعه قبل متيجى
شيماء:طيب
شيماء قامت مشت بسرعه زى ما نواره قالتلها ودخلت القصر تانى وطلعت الجناح وفتحت ودخلت لقت فاهر واقف قدامها
شيماء خافت واتوترت مش عارفه تعمل اى
فاهر:كنتى فين
شيماء بتوتر وخوف:كنت …كنت
فاهر:بقولك كنتى فين انا قومت دورت عليكى هنا ملقتكيش كنتى فين
شيماء لفت وشها بعيد عن فاهر
فاهر:فى اى بصيلى وقوليلى كنتى فين
شيماء بكدب:كنت بشم هواء تحت فى الجنينه عشان اتخنقت ممكن أنام بقا وسابته ودخلت نامت
فاهر:مخنوقه ؟؟؟وبتشم هواء تحت!!! ودخل ورائها لقها بتمثل أنها نايمه شدها وقاعدها على السرير
شيماء خافت
فاهر:بعد كده لما تكونى عايزة تعملى حاجه تقوليلى عشان مقلقش عليكى زى ما حصل من شويه
شيماء بصدمه:ها
فاهر:اى
شيماء:انت قولت اى
فاهر:هو انتى مسمعتيش
شيماء:لا سمعت وعايزة اسمع تانى
فاهر:انتى هبله ولا اى
شيماء:ونبى قول اللى انت قولت من شويه ونبى
فاهر حط ايده فى شعره وبصلها:بقولك بعد كده لما تكونى عايزة تعملى حاجه تقوليلى عشان مقلقش عليكى اهو قولت تانى
شيماء بصدمه:هو الكلام ده ليا
فاهر:هو انتى فقدتى الذاكره ولا اى
شيماء:شكلك انت اللى فقدت الذاكره
فاهر:بس كفايه كلام بقا ويالا انا عايز أنام ورايا شغل كتير بكره
شيماء:ما تتفضل تنام هو انا ماسكك
فاهر: يخربيت كلامك ده
شيماء:ها قصدك اى مش ف
ولسه هتكمل فاهر رقد على السرير وشدها عليه وحط راسها على صدره ومسك أيدها
فاهر بتعب: كفايه كلام ويالا نامى بقا
شيماء بصدمه:فاهر انت كويس مش سخن ولا فيك حاجه
فاهر:هههه اها كويس ومش سخن لي بقا
شيماء:اى ده هو انت بتضحك
فاهر:هههههه يخربيتك اى الأسئلة الغريبه دى
شيماء: والله انت اللى غريب انهارده
فاهر:شششش يالا نامى وكفايه انهارده نامى
شيماء بصتله اول مره تشوف ملامح فاهر بالقرب ده تائهت فى سحر عيونه وغمضت عيونها ونامت وفاهر بصلها وابتسم وباس راسها ونام وهو ماسك ايدها وحاطط راسها على صدره .
يتبع…….
########
انتهى البارت السابع عشر من روايه أباطرة العشق بقلم نرمين جمال