روايه أباطرة العشق |نرمين جمال

﴿بسم الله الرحمن الرحيم﴾
البارت السابع والعشرين من روايه أباطرة العشق##فى المساء في قصر البديرى الكل مجتمع
مصعب سما يامن يارا متيم الياس شيماء عبدالرحمن
الكل موجود ماعدا فاهر
متيم:هو فاهر فين
الياس:قال عنده شغل كتير واحتمال يتأخر
عبدالرحمن لاحظ أن شيماء قاعده سرحانه
عبدالرحمن:فى اى مالك يبنتى
شيماء:ها لا ولا حاجه
عبدالرحمن:طيب تعالى معايا
شيماء قامت معه
متيم:هو فى اى
الياس: والله انا مفاهم حاجه
مصعب:هو فى حاجه حصلت
متيم:لا
يامن:انا مش ممكن وحاسس أن فى حاجه هتحصل
الياس:اتفائل بالخير
مصعب:اى اخبار الشغل
متيم:هو انت لحقت يا ابنى دانت يدوب غبت يوم واحد بس امال لما تغيبوا اسبوع
يامن:اسبوع لي
الياس:جدك محضرلكم مفاجاه شهر عسل
مصعب:بس انا مش موافق انا عندى شغل مهم ولازم اخلصه
يامن:وانا
متيم:الكلام ده تقوله لجدك مش لينا
يارا قاعده معاهم وسرحانه بتفكر فى امها واى اللى شريف هيعمله فيها بعد ما عثمان مات خايفه عليها اوى حاسه ان عثمان عمل فيها حاجه بس اى متعرفش
يامن قاعد بيتكلم مع إخواته ولاحظ أن يارا قاعده سرحانه وباين أنها متوترة
يامن قام :يارا تعالى معايا
يارا قامت معه وهو خده وطلع
الياس همس لمصعب:مراتك باين انها تعبانه خدها واطلع خليها ترتاح
مصعب بص على سما لقها بتحاول أنها تفتح عيونها بالعافيه
مصعب:تعالى معايا يا سما
سما قامت معه
متيم:يبختهم
الياس:اتلم يا زفت
*******
فى جناح يامن
يامن دخل هو ويارا
يامن:مالك
يارا:مليش
يامن:يارا مالك
يارا:ماما وحشتنى اوى وقلقانه عليها وعايزة اروح اطمن عليها
يامن:غيرى هدومك ونروح سوه
يارا: انا عايزة اروح لوحدى عشان مسببلكش ضرر
يامن:متقلقيش عليا انا هجى معاكى
يارا:عشان خاطري يا يامن انا عايزة اروح لوحدى
يامن:انا مستحيل اخليكى تروحى هناك لوحدك مستحيل
يارا:عشان خاطري مش هتاخر والله
يامن بنفاذ صبر:طيب هبعت معاكى السواق عشان لو حصل حاجه بس متتاخريش
يارا:ماشى
*****
فى اوضه المكتب
عبدالرحمن قاعد وشيماء قاعده قصده
عبدالرحمن:انتى روحتى لنواره
شيماء:ايوى
عبدالرحمن:مش خايفه لزعقلك
شيماء:لا عشان لو كده كنت مانعتنى انهارده وانا رايحلها حضرتك تشوفتنى وانا رايحه صح
عبد الرحمن:صح
شيماء:انت عارف انها بريئه صح
عبدالرحمن:صح
شيماء:امال لي بتعمل فيها كده
عبد الرحمن:مش انا اللى بعمل احفادى اللى بيعملوا حولت كتير اقولهم انها بريئه محدش فيهم صدقنى مش عارف اعمل معاهم اى
شيماء:اى الحقيقة كامله انا عايزة اعرفها
عبدالرحمن:جاهزه انك تسمعى
شيماء:اها
عبدالرحمن: الحكايه زى ماهى كتلك فعلا بس فى اليوم اللى هى واميره كانوا قاعدين بيشربوا فيه الشاى اميره كانت حاطه لنواره حاجه بتساعد على النسيان والسيطرة على العقل وسيطره على عقل نواره وزرعت فيها انها شخصيتن فى بعض شخصيه نواره وشخصية فرح بنت الليل
شيماء بصدمه:اى
عبد الرحمن:نواره طبعا بشخصية فرح راحت لفندق زى ما اميره طلبت منها وجابت واحد خليته ينام معاها وصورتهم واقعدت فتره نواره متغيره خالص وبعده نواره طلعت هى وفريده وفاهر واميره واميره سيطرة على عقل نواره بالحبوب المنومه ونواره طبعا سمعت كلامها وخدت فاهر وفريده وحطتهم فى مكان وولعت فيهم ومشت بس اتخنقت من الدخان واغمى عليها وناس ساعدوه وطلعوا فاهر لكن فريده اختفت فاهر اقعد بعدها ميتكلمش وأحمد عرف بحكايه الفيديو واتجوز اميره وجالها سكته قلبية ومات واميره ماتت وهى بتولد متيم
شيماء:وانت عرفت كل ده منين
عبدالرحمن:اميره قبل متموت حكتلى كل ده
شيماء:لي اميره تعمل كده
عبدالرحمن:اميره بتكون بنت اكبر عدو ليا وضحكت علينا وبسببها خسرت ولادى الاتنين
شيماء: لى محكتش كل ده لفاهر
عبدالرحمن:فاهر واخواته بيصدقه بدليل و مستحيل يصدقوا
شيماء:طيب والعمل دلوقتي نواره حالتها بتسوء لازم نلقى حل بسرعه
عبدالرحمن:انا مش عارف اعمل اى مفيش دليل يثبت كلامى ولا دليل
شيماء:هو مفيش حد غيرك انت ونواره يعرف كل ده
عبدالرحمن: معرفش
شيماء:انا هلاقى حل لازم الكل يعرف أن نواره بريئه
عبدالرحمن: هتعملى اى
شيماء:هفكر لازم الاقى حل وانشاء الله هلاقى عن اذنك
عبدالرحمن:اتفضلى
شيماء طلعت وجاءت تمشى كانت هتقع متيم لحقها وساندها ومن حظهم المنيل فاهر دخل وشاف متيم وهو مسكها جن جنونه وقرب منهم وبعد متيم عن شيماء بالقوه شيماء وقعت على الأرض ومتيم اتخبطت فى الحيطه
فاهر بصوت عالى وعصبى:اى اللى بيحصل
الكل اتجمع على صوته
مصعب:فى اى
متيم:فاهر انت فاهم غلط هى كانت هتقع وانا لحقتها
فاهر:والمفروض اصدق يعنى
متيم:اها لازم تصدق عشان ده اللى حصل انا مش عارف انت ازاى بتفكر اصلا
فاهر: المفروض افكر ازاى
الياس:فاهر فى اى اتكلم معه براحه وبعدين متيم هيكدب لي
شيماء: والله يا فاهر انا كنت هقع بس هو لحقنى وساعدنى
فاهر: انتى تخرسى خالص انا حظرتك قبل كده بس باين مفيش فايده وقرب منها ومسكها من طرحتها وبعصبيه كنتى بتعملى اى عند نواره اى اللى وداكى ليها
شيماء ببكاء:هى بريئه
فاهر:بس اخرسى
عبد الرحمن:سبها يا فاهر هى عندها نواره بريئه
الياس: مستحيل تكون بريئه
عبدالرحمن:لا بريئه يا الياس
مصعب:ازاى يا جدو
عبدالرحمن:اقولك
وحكلهم كل اللى هو حكها لشيماء واللى نواره حكته لشيماء
كل واقف مصدوم من الكلام محدش قادر يصدق ازاى
عبد الرحمن:وده تقرير طبى يثبت كلامى
فاهر خد منه التقرير وقرائها واليأس خده منه
الياس:الكلام صح
متيم واقف بيسمع مش قادر يصدق معقوله امها تعمل كل ده هى السبب فى اللى حصلهم دلوقتي وبص على اخواته اكيد كلهم هيكرهو دلوقتي انا عرفت دلوقتي لي كانوا بيتعملوا معايا برسميه عرفت دلوقتي لي نواره كانت دايما بتبصلى بنظارات غريبه عرفت دلوقتي لي جدو مرقابنى انا اكتر واحد ومخلينى قريب منه عشان خايف انى اطلع زيها
متيم خلاهم منشغلين بالتفكير وسابهم وطلع محدش خد باله أنه مشى غير شيماء وسما
شيماء:المدام نواره حالتها خطيره اوى ومحتاجة دكتور بسرعه
فاهر واقف مصدوم مش قادر يصدق معقوله هو كان ظلمها كل السنين دى طيب هيطلب منها انه تسمحه ازاى ملقوش حق أنه يطلب اصلا
الياس:انا هروح اجبها هنا واجى
مصعب:انا جاى معاك
الياس ومصعب راحوا يجبوها
يامن اقعد مكانه مش مصدق حاجه وفاهر لسه واقف مصدوم
شويه واليأس جه وهو شايل نواره ومصعب وراءه وحطها على أحد الكراسى
نواره اقعدت بتعب كبير اوى وبصت لعبد الرحمن وابتسمت
يامن قرب منها وباس أيدها وبندم:انا اسف كل حاجه قولتهالك سامحيني
نواره بتعب:فى ابن يتطلب السماح من أمه كبرت وبقيت محامى شاطر امك لو عايشه كانت زمانها فخوره بيك زى منا فخوره بيك دلوقتي
يامن بأس راسها وبعد عنها ومصعب قرب منها وباس أيدها ورأسها وقام وجه الياس واقف عمال يبصلها مش عارف يعمل اى خايف يقرب منها
نواره:تعال
الياس قرب منها وباس أيدها ورأسها وحضنها : وحشتيني اوى يا امى
نواره حضنته وفضلت تبكى مفضلش غير فاهر اللى واقف مش عارف يعمل اى
مصعب شاور للكل أنه يطلع وكلهم طلعوا مفضلش غير فاهر ونواره
نواره بصوت بكى:فاهر البديرى من أعظم راجل الأعمال انا فخوره بيك اوى يا حبيبي لو احمد كان موجود كان زمان كل حاجه اتغيرت فاهر انا مستحيل اولع فيك وفى اختك ياريت تسامحني ساعدنى يا فاهر انى اتعالج انا عملت كل ده غصب عني يا فاهر والله العظيم غصب عني مكنتش انا سامحنى يا فاهر
فاهر جرى عليها وحضنها ولاول مره فى التاريخ فاهر البديرى يبكى عمره مبكى حتى لما احمد مات عمره ما بكى فضلوا كده شويه وبعدين فاهر بعد عن نواره لقها تعبانه اوى شالها وطلعها اوضه وخلى الياس يطلب الدكتور بسرعه شويه والدكتور جه وكشف عليها وطلعلهم
فاهر: خير يا دكتور
الدكتور: للأسف الحاله مش مطمنه اوى وجسمها ضعيف جدا وكمان عندها انفصام في الشخصيه والشخصية التانيه ماثره عليها اوى
الياس:والعمل يا دكتور
الدكتور: أنشأ الله انا هجى كل يوم وأبدا معاها العلاج وانشاء الله تتحسن
مصعب: متشكرين يا دكتور اتفضل معايا
الدكتور طلع مع مصعب ومصعب وصله ورجع
فاهر:متيم فين
كل بص حواليه ملقيش متيم
سما:طلع من بدرى
فاهر:اى
مصعب: يانهار اسود
شيماء:سبوه يقعد لوحده شويه يهدى اعصابه وهيرجع اكيد هيرجع
الياس:معاكى حق
يامن:نسبوه دلوقتي ولما يرجع نتكلم معه
فاهر واقف مش بيتكلم بس بيبص لشيماء بنظارات غريبه وبعدين سابهم ومشى
*******
فى فيلا رحيم
رحيم:نرمين فوقى نرمين واقعد يهز فيها عشان تفوق وفى الاخر فاقت
نرمين:انا فين
رحيم:انتى كويسه
نرمين لسه هتتكلم حد قاطعها
:كده تستقبلى عيله جوزك تصرخى فى وش ابنى ويغمى عليكى
نرمين بصت لقت واحده فى العمر الخمسين حاجه زى كده وجنبها بنت بتبصلها بقرف وتقريبا قده وجنبيها واحد نرمين فضلت بصاله بصدمه
رحيم بصلها باستغراب:نرمين دى عمتى سلوى وبنتها نوران وده سيف
نرمين بصه لسيف بصدمه وافتكرت احمد بسرعه وفضلت تفكر ازاى سيف شبه احمد اوى ازاى نفس كل حاجه اختلاف فى الاسم معقوله يكون احمد وسيف هما نفس الشخص ازاى ورحيم قالى انه مسافر من زمان يكمل تعليمه بره
رحيم:نرمين روحتى فين انتى كويسه اجبلك دكتور
نرمين فاقت من تفكيرها:ها بتقول اى
رحيم:قومى معايا ارتاحى فى اوضتنا معلش يا عمته هى تعبانه انهارده شويه
سلوى بصت لنرمين بقرف ومردتش ورحيم شالها وطلع فوق
نوران: معقوله دى اللى رحيم فضلها عليا زوقه بلدى اوى
سلوى: معاكى حق بكره يندم ويعرف هو ساب مين عشان مين ولا انت اى رايك يا سيف
سيف قاعد سرحان مش مركز معاهم
سلوى:سيف
سيف:ها فى اى
نوارن:مالك انت كمان
سيف:مفيش انا هطلع ارتاح عن اذنكم
وسابهم ومشى
نوران:ماله ده
سلوى:اتلاقيه تعبان من السفر
نوران:اوك ماما المهم اللى فوق دى لازم رحيم يطلقها
سلوى:من عنيا يا روح مامى خلال اسبوعين هيطلقها
نوران:ايوى بقا يا ماما وريهم أفكار الشياطين
سلوى:يصبر عليا بس عشان يسيب بنتى انا ويروح يتجوز واحده زى دى
فى الاعلى رحيم نزل نرمين على السرير
رحيم:نرمين انتى كويسه يا حبيبتي اجبلك دكتور
نرمين:اها كويسه
رحيم:امال مالك لي صوطى لما شوفتى سيف فى حاجه ولا اى
نرمين:هو سيف كان مسافر بقاله قد اى
رحيم:سيف مسافر بقالها حوالى تسع سنين وكان بيجى فى الإجازات لي
نرمين لنفسها: مستحيل يكون هو ازاى هيكون احمد مستحيل
رحيم:اى حكايه السرحان انهارده في حاجه ولا اى
نرمين:لا ابدا مفيش انا تعبانه بس ومحتاجه ارتاح شويه
رحيم:طيب هسيبك ترتاحى
******
على النيل
متيم قاعد حزين وبيفكر لاقى حد اقعد جنبه بص لقها فاهر
فاهر:لما كنت بتزعل وانت صغير كنت بتيجى هنا وانا فى كل مره بجيلك هنا
متيم: كنت عارف انك هتيجى
فاهر:كل افكارك غلط انت اخوانا وهتفضل اخوي الصغير لو حصل اى شيل كل الأفكار اللى جتلك دى من راسك عشان ملهاش لازمه
متيم:انت الوحيد اللى بيكون دايما فاهمنى وعارف ازاى انا هفكر
فاهر:عشان انت اخويا الصغير يا حمار يالا خلينا نرجع القصر
متيم:انا حابب اتمشى شويه ارجع انت
فاهر: خلاص هتمشى معاك يالا
متيم قام مع فاهر وماشين بيتكلموا على النيل وفى نفس الوقت والمكان بس من الجنب التانى فريده ماشيه وهى وخالد بيضحكوا
فريده:بقالى كتير مجتش القاهره كانت واحشنى اوى
خالد:ونبى انتى اللى واحشنى اوى
فريده بخجل:خالد
خالد:قلب خالد
فريده:بس بقا
خالد:ههه ماشى لما نروح هقولك براحتى واحب اقولك انك كسبتى التحدى
فريده باستغراب:تحدى اى
خالد:انا دلوقتي مش بحبك انا بعشقك زى منتى قولتى وانتى كده كسبتى التحدى
فريده بثقه: قولتلك انا مستحيل اخسر تحدى
خالد:يا واثق انت وقرب منها عشان يبوسها بس هى جرت
خالد بصوت عالى:فريده
فاهر سمع الاسم وقف ولف وراءه بسرعه لاقى واحده بتجرى واحد واقف بينادى عليها
متيم:فى اى
فاهر:ها لا ولا حاجه يالا
متيم:يالا
فاهر خد متيم ومشى
وخالد خد فريده ورجعوا بيتهم تانى
يتبع………
#######
انتهى البارت السابع والعشرين من روايه أباطرة العشق بقلم نرمين جمال.